Η γρίπη των Ιπποειδών

Η γρίπη των Ιπποειδών

Μ. Μπουντούρη, DVM, MSc., PhD, Ε. Φραγκιαδάκη, DVM, MSc., PhD, Β. Ντάφης, DVM, MSc., PhD, Ε. Ξυλούρη, DVM, MSc., PhD Εργαστήριο Ανατομίας και Φυσιολογίας Αγροτικών Ζώων, Τμήμα Επιστήμης Ζωικής Παραγωγής & Υδατοκαλλιεργειών, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ιερά Οδός 75, 118 55, Αθήνα. ΠΕΡΙΛΗΨΗ. H γρίπη των ιπποειδών είναι μία οξεία, άκρως μεταδοτική λοίμωξη του αναπνευστικού συστήματος των ιπποειδών. Ο αιτιολογικός παράγοντας της νόσου είναι ιός του γένους Influenzavirus A της οικογένειας Orthomyxoviridae. Μέχρι σήμερα είναι γνωστοί δύο υπότυποι της γρίπης των ιπποειδών, ο υπότυπος 1 (Η7Ν7) και ο υπότυπος 2 (Η3Ν8). Ο υπότυπος 1 δεν έχει απομονωθεί από το 1977 και μετά σε καμία χώρα και θεωρείται ότι έχει αντικατασταθεί πλέον από τον υπότυπο 2, ο οποίος έχει προκαλέσει παγκοσμίως όλες τις επιζωοτίες των τελευταίων δεκαετιών. Αποτέλεσμα της έντονης γενετικής ποικιλομορφίας, που χαρακτηρίζει τον ιό Η3Ν8, ήταν η εμφάνιση δύο ξεχωριστών εξελικτικών κλάδων, τα στελέχη των οποίων συνεχίζουν να κυκλοφορούν παράλληλα στους πληθυσμούς των ιπποειδών. Οι μεγάλες επιζωοτίες που έχουν καταγραφεί παγκοσμίως μέχρι σήμερα οφείλονται στην υψηλή μεταδοτικότητα της νόσου, ενώ η θνησιμότητα είναι πολύ χαμηλή, εκτός αν υπάρχει δευτερογενής επιπλοκή. Οι καταστροφικές οικονομικές απώλειες που έχουν αναφερθεί λόγω της προσβολής ζώων αναπαραγωγής και αγώνων από τη γρίπη των ιπποειδών, κατέστησαν επιτακτική την ανάγκη εμβολιασμού των ζώων. Παρά τη χρήση εμβολίων, όμως, συνέχισαν να καταγράφονται κρούσματα. Συγκεκριμένα, το 2003 καταγράφηκαν μεγάλες επιζωοτίες γρίπης τόσο σε εμβολιασμένους όσο και σε ανεμβολίαστους ίππους, αρχικά στην Ευρώπη και ακολούθως τα επόμενα έτη παγκοσμίως, ακόμα και σε χώρες που δήλωναν απαλλαγμένες της νόσου. Αξιοσημείωτο είναι ότι πειραματικές μελέτες με διάφορα εμβολιακά στελέχη αποδεικνύουν ότι οι εμβολιασμοί δεν αποτρέπουν τη μετάδοση της νόσου, ενώ οι συχνές αναμνηστικές δόσεις μπορεί να οδηγήσουν σε «ανοσολογική παράλυση». Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη μετάδοση του ιού σε χοίρους και σκύλους, θέτει και άλλα ερωτήματα σε σχέση με τα εξελικτικά μονοπάτια που ακολουθεί ο ιός. Συμπερασματικά, απαιτείται συνεχής επιτήρηση και μελέτη της νόσου της γρίπης των ιπποειδών προκειμένου να γίνεται προσεκτική εκτίμηση των νεο-αναδυόμενων στελεχών που θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στα εμβόλια. http://www.hvms.gr/el/component/content/article/140-volume62-issue2/1222-i-gripi-ton-ippoidon.html