Ν. Διακάκης, DVM, PhD, Λέκτορας Κτηνιατρικής Σχολής Α.Π.Θ.Κλινική Ζώων Συντροφιάς, Κτηνιατρική Σχολή, Α.Π.Θ.
Αλληλογραφία: Ν. ΔιακάκηςΣτ. Βουτυρά 11, 546 27 Θεσσαλονίκη, Τηλ:. 2310 994419 e-mail: diakakis@vet.auth.gr
Οι εντερόλιθοι, οι οποίοι εντοπίζονται συνήθως στο παχύ έντερο των ιπποειδών και ιδιαίτερα στο ανιόν κόλον, αποτελούνται από φωσφορικά άλατα αμμωνιακού μαγνησίου. Στη δημιουργία τους συμβάλλει η δραστηριότητα της μικροβιακής χλωρίδας του εντέρου και τα συστατικά της τροφής. Κατά κανόνα οι εντερόλιθοι σχηματίζονται γύρω από έναν πυρήνα ξένου σώματος. Η εντερολιθίαση εμφανίζεται σε όλα τα μέρη της γης, συνηθέστερα όμως παρατηρείται σε περιοχές της Βόρειας Αμερικής και ειδικότερα στην Καλιφόρνια, στη Νοτιοδυτική Ινδιάνα και στη Φλόριδα. Συχνότερα διαπιστώνεται σε ίππους Αραβικής φυλής και σπανίως σε Quarter και σε Αγγλικούς καθαρόαιμους ίππους. Εμφανίζεται με μεγαλύτερη συχνότητα σε ίππους μέσης ηλικίας. Αν και η παθογένεια της εντερολοθίασης δεν έχει διευκρινιστεί πλήρως, πιστεύεται ότι σημαντικό ρόλο στο σχηματισμό των εντερολίθων παίζει η διατροφή και η κληρονομικότητα. Δίαιτα πλούσια σε άζωτο, μαγνήσιο και φώσφορο ευνοεί τη δημιουργία εντερολίθων, δεδομένου ότι τα στοιχεία αυτά αποτελούν τα βασικά συστατικά τους. Τα συμπτώματα ποικίλλουν και σπάνια είναι χαρακτηριστικά της νόσου. Γενικώς, η παρουσία του εντερολίθου παραμένει αφανής, εκτός και εάν η εγκατάστασή του στον εντερικό αυλό προκαλεί έμφραξη. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων μερικής έμφραξης από εντερόλιθο, μικρή ποσότητα κοπράνων, αερίων και του χορηγηθέντος παραφινέλαιου μπορεί να διέρχονται από το σημείο της έμφραξης. Αντίθετα, σε πλήρη έμφραξη η δίοδος είναι αδύνατη και τα κόπρανα απουσιάζουν τελείως, ενώ τα καθαρτικά δεν προωθούνται περιφερικά της θέσης έμφραξης. Η παρουσία του εντερολίθου σπάνια γίνεται αντιληπτή κατά τη βραχιόνια ψηλάφηση. Ιστορικό περιοδικού κολικού ενδέχεται να συνδέεται με την ύπαρξη εντερολίθων ή καλύτερα τη μερική ή προσωρινή έμφραξη του κόλου από αυτούς. Για τη διάγνωση, όμως, είναι αναγκαία η ακτινογράφηση της κοιλίας. Για τη θεραπεία απαιτείται χειρουργική αφαίρεση των εντερολίθων, η οποία είναι επιτυχής συνήθως, εφόσον γίνει πριν από την εμφάνιση περιτονίτιδας. Η διεγχειρητική ρήξη του εντερικού τοιχώματος κατά τους χειρισμούς αφαίρεσης του εντερόλιθου, οπότε μπορεί να αναπτυχθεί γρήγορα περιτονίτιδα, είναι η σοβαρότερη και συχνότερη επιπλοκή. Άλλες μετεγχειρητικές επιπλοκές είναι η ανάπτυξη κολίτιδας, η διαφυγή υγρών από το τραύμα της λαπαροτομής και η περιτονίτιδα. Για την πρόληψη επανασχηματισμού εντερολίθων επιβάλλεται η μείωση του χορηγούμενου χόρτου μηδικής και η αύξηση χορήγησης χόρτου με μειωμένη περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου